Tuncay Temiz - Eros

(*) Davul bile çalarken dengi dengine

Birini sevmiştim
Yakınlaşınca itiraf etti
Sevgilisiymiş bir başkasının
O bir başkası da başka birisiyle evli
Evli ve iki çocuklu bir adam
Karışık işler bunlar
Ötesi dedikoduya girer, günahını alamam
Peçe giymiş sevdalar
Utanır ayıbından

Geceler büyürken gündüzlerde
Konuştum hep gölgemle
Aşk dedim, bazen mutsuzluğa da değer
Ölüm döşeğinde bile, kalan bir nefeslik yaşama tutkun
Sarılırsın sende umarsız, bir bakışa, bir gülüşe, bir düşe
Sararıp solsanda kestane yaprakları gibi
Düşemezsin de bir türlü kendiliğinden
Çekip gitmeler ne kadar zormuş meğer
Onuru korumak gitgide zorlaşıyorken

Benimkisi de işte böyle bir şey
Bile bile lades
Yaprakların ecelidir, bir sonbahar ya da bir kış
Apansız patlayan bir lodos

Aynen böyle dedim ve avundum
Kesmedi, bir de sunturlusundan küfür savurdum
Davul bile çalarken dengi dengine
Sakarlığından olmuşuz deli divane
Aşk dediğin yediverenler gibi olmalı be hey!
Sere serpe serilmeli bahçenin orta yerine
Öyle zamanlı zamansız çalma kapıyı, davet mi ettik
Haberli gel
A benim canım, şaşkalozum Eros!
 

11 Mayıs 2008