Ümit Yaşar Oğuzcan - Sevi

(*) Ben senin en çok sesini sevdim

Ben senin en çok sesini sevdim
Buğulu çoğu zaman, taze bir ekmek gibi.
Önce aşka çağıran, sonra dinlendiren
Bana her zaman dost, her zaman sevgili.

Ben senin en çok ellerini sevdim
Bir pınar serinliğinde, küçücük ve ak pak.
Nice güzellikler gördüm yeryüzünde
En güzeli bir sabah ellerinle uyanmak.

Ben senin en çok gözlerini sevdim
Kah çocukça mavi, kah inadına yeşil.
Aydınlıklar, esenlikler, mutluluklar
Hiç biri gözlerin kadar anlamlı değil.

Ben senin en çok gülüşünü sevdim
Sevindiren, içimde umut çiçekleri açtıran.
Unutturur bana birden acıları, güçlükleri
Dünyam aydınlanır sen güldüğün zaman.

Ben senin en çok davranışlarını sevdim
Güçsüze merhametini, zalime direnişini.
Haksızlıklar, zorbalıklar karşısında
Vahşi ve mağrur bir dişi kaplan kesilişini.

Ben senin en çok sevgi dolu yüreğini sevdim
Tüm çocuklara kanat geren anneliğini.
Nice sevgilerin bir pula satıldığı bir dünyada
Sensin, her şeyin üstünde tutan sevdiğini.

Ben senin en çok bana yansımanı sevdim
Bende yeniden var olmanı, benimle bütünleşmeni.
Mertliğini, yalansızlığını, dupduruluğunu sevdim
Ben seni sevdim, beni seni sevdim, ben seni...