Durmuş Ali Özkale - Bit Yemiş Mutluluğum

(*) Kırık bir kemana dönüşen kalp tellerimde
(**) İncesazdan, mahura giden ince sızıydı yaşam.

Pembesinden öpüyordu zakkumu gizli esinti
İkisi de zilzurna sarhoş oldu ılık kumsalda.
 

Bense; seyre dalıp içimin eski kanyonlarını
Topluyordum saçılmış umut ölülerini her yana.
 

Aykırı esen bir yeldi, kanatıyordu yokluğun
Uçurumda yeni açmış, ıssız mor menekşemi.
 

Kırık bir kemana dönüşen kalp tellerimde
İncesazdan, mahura giden ince sızıydı yaşam.

Ellerinde güz bayraklı sancılardı dinmez acının
Yürüyordu üstüme yalnızlık, sensizliğin ordusu.
 

Gelişin; ateş rengiydi düş dünyamda doğup batan
Gidişin; sessiz karga sürüsü, umudu gagalayan.
 

Bir pembe karanfil sanmıştım al yanaklı dünyayı
Kokladım, zakkum çıktı, kaktüs gibi dikenli.
 

Ben lacivert gözlerinden öperken denizi her gün
Seyrediyordu aşkımızı bakır tepsi dolunay.
 

Ne ummuştum, ne buldum yaşanası dünyadan?
Vefa adına hiçbir şey, dizboyu ihanetler.
 

Çıkardım toplamından eksisini güz ömrümün
Bir tek sen kaldın elimde bit yemiş mutluluğum.