Durmuş Ali Özkale - Bitmez Özlem

(*) Ahşap bir suskunluktu dökülen gözlerinden.
(**) Bir veda sesinde çınladı gurbet düdüğü.
(***) Acıların ayak sesleriydi
(****) Azalan bir karciğar, yayılan bir hicazdı
(*****) Gözleri;
(******) segah kasırgası,
(*******) Bakışı; muhayyer berceste.

Kırmızıdan sarıya duruyordu
                            Telaşın rengi yüzünde,
Ahşap bir suskunluktu dökülen gözlerinden.
Çarpıp teninin simyası yüzüne,
Dağılıyordu ıslak ikindilerine güz gününün...

Döndü sırtını şehla bakışlarına,
Azaldı feri gözlerinin gitgide.
Bir veda sesinde çınladı gurbet düdüğü.
Üstüne bağdaş kurup bezgin ruhunun,
Kovdu iri kıyım, yapışkan yalnızlıkları...

Kuşlar havalandı
Terk edilmiş yurt köşesi kalbinden.
Külleri savruldu dumansız bir ateşin,
Islattı içini öksüz kalan, umutsuz aşkı,
Acıların ayak sesleriydi
Gönül odalarını hıncahınç dolduran...

Yinelenen yanılgılardı düşleri belki de.
Belki de Kafdağı'nın ardındaydı
                                Beklediği mutluluk.
Olsundu.
Bir topal karıncaydı bu yolda
                         Yaralı,
                               Ürkek,
Gönül dağlarına karanlığı çökse de ömrün...

İnsaf; bir gizli giysiydi yavaşça soyunduğu,
Bir veda anında
Sadakati fırlattı yorgun endamıyla aşk,
Azalan bir karciğar, yayılan bir hicazdı                               
Hücrelerine.
Ay kalbinde ayak izleriydi sadece parlayan...

Sonsuz bir okyanus sunuyordu bakışlarına
Tüm mavileri doldurup haznesine
                               Dingin bir zaman;
Gözleri;
segah kasırgası,
                  Bakışı; muhayyer berceste.
Bileşimi sızıyordu duruşundan,
                  İncelik,
                      Güzellik
                            Ve ihanetin...

Pusudaydı ayrılıkla beslenen akrep hüznü.
Biliyordu, yolunu bekliyordu cellatlar,
Belli ki sürgündü yokluğuna sevgilerin.
Binip umut atına kaçmaktı kurtuluşu,
Uzaklar... Hep uzaklardı içindeki bitmez özlem...