Ben Öldüm Anne

(*) keman sesi gibi inceden inceden

on yaşında bir sevimli çocuk vurdu beni taş ile
kafama geldi taş bir tablo idi son gördüğüm
ben ise daha iki yaşındaydım anne
sen görmedin beni zehirli eti yediğin gün doğdum
ne sevimliydi bana taşı atan çocuk anne
aynı güneşin gökkubbenin altında
soluduğumuz aynı havaydı ve de gördüklerimiz
sanki gökkuşağı idi içimizdeki renkler
beni de vurdular tek suçum kuyruk sallamaktı
annesi vardı yanında belki bir anne şevkatıydı özlemim
ve de anne çok güzel kokuyordu yedikleri
anne kokusu bir yandan yiyecek kokusu bir yandan
torosların kekik kokusu gibi çekti beni
bu gün yemek yememiştim susuzdum da
sadece hav dedim hav hav anlamadılar beni
dikkat et ısırır dedi annesi
evet ben ısırırım ama sadece yiyeceğimi
bulabilirsem eğer temiz bir yiyeceği
sokaklardan bazen karnımı doyuyuyorum
karnımın içi sanki seyhan nehri
bir o tarafa kıvrılıyor bir bu tarafa
ağrı da oluyor karnımda ağrı dağındaki kayalar gibi ağır
ağır ağır soluyorum işte o zaman ağlıyorum
keman sesi gibi inceden inceden
ben öldüm anne
bir ilkbahar akşamı kuşlar cıvıldarken dallarda
kolum kanadım kırıldı başımın ağırlığından
düştüm yere soğuktu beton üşüdüm anne
o an kardeşlerim geldi aklıma sen ve babam
sahi babamı da hiç tanımadım ne garip değil mi anne
ama çok dostlarım oldu bana su ve yemek veren
ciğerci recainin oraya pek sık giderdim
kediler de vardı orada insan dostlarım gibi
ne iyi adamdı ciğerci recai nasıl da okşardı
verince ciğeri ne mutlu olurdu bayram yeriydi gözleri
bana kızım derdi kızı olmamış beş oğlu varmış
doğur beş tane kız hepsini bana getir derdi
donuyorum anne kanım çekildi sanki
sana geliyorum tut patilerimi