Ahmet Altan - Büyük Selanik

     Artık hepimiz ucundan kenarından yapay bir görüntüyü gerçek zannettiğimizi hissetmeye başladık.

     Bizim seksen yıllık cumhuriyet bir sahtelikler cumhuriyeti.

     Mustafa Kemal, Selanik’te doğmuş, askeri okullarda nispeten Batılı bir eğitim almış, Sofya’da ataşelik yapmış, Almanya’yı görmüş genç bir generaldi cumhuriyeti kurduğunda.

     Okuduklarımdan anlayabildiğim kadarıyla iki büyük tutkusu vardı.

     Birincisi lider olmak.

     İkincisi de, ta gençliğinden beri söylediği gibi Osmanlı’nın diğer topraklarından vazgeçip Anadolu’da büyük bir Selanik yaratmak.

     Güzel kadınlar, şık beyler, balolar, danslar, temiz evler, çiçekli bahçeler, köylerde vals çalan orkestralar, kahve ve konyak kokan cafeler, beyaz örtülü lokantalar...

     İlk amacına ulaştı.

     “Türkiye Cumhuriyeti”nin tartışılmaz lideri oldu.

     Bir devletin liderliğini ele geçirmek zordur ama bunu yapabilecek yetenekleri vardı ve başardı.

     İkincisi ise zordan daha zordu.

     Yüzlerce yıllık gelenekleri yıkmak ve başka bir tarihin, başka bir mücadelenin, başka bir kültürün sonucu olan bir ülkeyi burada yeniden kurmak öyle bir kişinin kararıyla olacak iş değildi.

     O’nun hayalindeki ülke ne “Osmanlı”nın bir mezbele halinde tuttuğu Anadolu’nun geleneklerine, ne de Müslümanlığın inançlarına uyuyordu.

     Sanırım bütün diktatörlerin düştüğü hataya düşüyordu.

     İstediği şeyin iyi olduğuna inanıyordu ve önerdiği iyiliğin kabul edilmemesine sinirleniyordu.

     Zorla şapka giydirdi, zorla Batı müziği dinlettirdi, zorla dans ettirdi...

     Ama bu iş zorla olacak bir iş değildi.

     O’nun hayal ettiği ülkeyle, yönettiği ülkenin gerçekleri birbirini tutmuyordu.

     Bütün baskıya, gazetelerin bütün yayınlarına rağmen yönettiği insanlara yabancı biri olarak kaldı.

     Birçok açıdan muhalefetle karşılaştı.

     Müslümanlar, bu Batılı hayat tarzını reddediyorlardı ve emirle Batılı olmaya yanaşmıyorlardı.

     ……………………………………..

     Taraf Gazetesi – 15.09.2009, Salı