Mutlu Tönbekici - İki Koca Cundalı'nın Zeybeği

     Ve birden kalabalık içinden Çakıcı Mehmet ile Piran Amca çıktı. Asırlık bu iki çınar başladılar karşılıklı zeybek oynamaya.

     Herkes bir adım geri çekilip bu iki 80 küsur delikanlıyı izlemeye başladı.

     Yüzlerinde poyrazın, güneşin, denizin, tuzun, papalinanın, kalenderliğin, “Taş Kahve”de içilmiş kim bilir kaç binlerce acı kahvenin, sarımsak taşının, aldırılmayan bir fukaralığın, içinde yaşanılan iki göz taş evin, bankaya gidip çekilen iki kuruş emekli maaşının, adalı olmanın tipik gururunun, bir yükselen, bir düşen tansiyonunun, yenilen kilolarca kalamata zeytininin, litrelerce Patriçe zeytinyağının, soluklanan teknelerin egsozunun, değirmenlerin yıl be yıl eriyişinin, yaz gürültüsünün, kış huzurunun, akşam güneşinde taşa yayılan kedilerin tatlı mırıltısının, bir zamanlar kendi elleriyle çıkardığı kalamarinin, ahtapotinin, içilmiş binlerce kadeh buz gibi rakının derin izleri..

     Biri 88, biri 87 yaşında. Oynuyorlar. Gururla. Güvenle. Ağır ağır. Tadını çıkara çıkara..

     * * *

     Yer: Cunda. Pazar meydanında. 15-17 Temmuz arasında “Ayvalık Belediyesi”nin düzenlediği “Cunda Müzik Günleri” etkinliğinin ilk gününde. Sahnede Melda Duygulu. Melda Hanımı sahneye çıkmadan önce kaldığı, Cunda’nın en güzel butik otellerinden “YundAntik”te gördüm bir iki saat önce. Bir insan sahneye çıkınca bu kadar mı değişir, bu kadar mı devleşir! Ve bir ses.. Bu kadar mı işler insanın yüreğine.. Türkü pek tarzım değildir ama Melda Duygulu’nun sesi, burnumun direğini sızlatıyor. Kendimi bırakıp hüngür hüngür ağlayasım geliyor. İçimde bir yerlerde yüzlerce yılın acısını duyuyorum sanki. Memleketimin mozaiklerinin acılarını..

     Çakıcı Mehmet Amca ile Piran Amca oynadıkça oynuyor sahne önünde.. Millet coşkuyla alkışlıyor. İki koca Cundalı oyunları bitince gururla selamlıyor halkı. Yine alkış, yine kıyamet. Gülüyorlar. Yaşlıların en sevdiğim o aldırmaz halleri ve çok uzun zamandır ne yaparlarsa yapsınlar sadece kendileri için yapmanın tatlı bencilliğiyle.. Ne güzel bir yer bu Cunda! Ne güzel bir adamız..

     ***

     Son yıllarda Cunda hakkında en güzel yazıyı galiba Hande Köseoğlu yazdı. 19 Mayıs 2010’da “Habertürk”te yayınlanan yazısından birkaç bölüm:

     “Burada hayat yavaş akar. Kimsenin acelesi yoktur. Trafik yoktur. 13.00’teki randevun için evden 12.55’te çıkarsın. Sinirli insanlar yoktur. Gülümseyen insanları vardır. Telaşlı insanlar yoktur. Sakin insanlar vardır. Hırslı insanlar yoktur. Yetinen insanlar vardır.

     İnsanı da kedileri de musluktan akan suyu da miskindir buranın. Ağır ağır, tane tane.

     Pazarda dolaşırken, hiçbir şey almadan karnını doyurabilirsin burada. Herkes ikram eder malından, geri çevirirsen de darılır. Bademciden badem yersin, kirazcı eline tutuşturur, peynirci senin için kestiği dilimle peşin den koşar ‘Almasan da tat’ diye...”

     “Taş Kahve”de Mehmet Abi siz istemeden kahve getirir, canı öyle istedi diye. Peynirin, salatan eksik mi geldi gözüne? Söyle hemen getirirler, hesaba eklemeden. Ya da “Balığın tadı biraz acı geldi” de laf arasında, almaz parasını. Kurabiye mi alıyorsun? Yolluk verirler bir de yanına, yiye yiye gez diye. Burada gönülle yapılır her şey.

     Hayat küçüktür burada. Marka filan bilmezler. Herkes ya “Kordon”dan alır kıyafetini ya da “Garaj”dan. “ABD”ye gelinlik provasına gitmezler. Düğün zamanları uğradıkları en pahalı mağazaları “Soykara”da gece elbisesi 80 lira. Kimse kimseyle yarışmaz, istediklerini giyer, yer, içerler. Kimse kimseyi süzmez çünkü. İstanbullular dışında.

     Burada Baykal’ın kasetini, iktidar kavgasını, en son mekanları, filmleri bilmezler. Sizin o şaşaalı gündeminiz bir hiçtir burada, onların gündemine uyarsın. Kiraz ne kadar olmuş, deniz bu yaz soğukmuş, rüzgar kalmış, deniz direklemiş, papalina bu sene azmış... Hem de o kadar çabuk uyarsın ki bu kaplumbağa hızında hayata, kendine şaşarsın.”

     Ah bir de o koca iki Cundalıyı oynarken görseydin Handeciğim...

     Gazete Vatan – 19.07.2010, Pazartesi