27.09.2010 / Mutlu Tönbekici - Vatanım da Dinim de Vicdanımdır Sadece

     ……………………….

     Geçen haftalarda Beyrut’taydım. “Pegasus Hava Yolları”, Beyrut’a direkt hat açtı. Davetli olarak gittim.

     Davet kabul ederken en büyük nedenim Ece Temelkuran’ın “Muz Sesleri” kitabını pek yakınlarda okumuş olmamdı. Sıkı bir Beyrut kitabı olan “Muz Sesleri”nin son sayfasını okuduktan 4 gün sonra gelen Beyrut davetini reddetmem imkansızdı.

     Fakat daha acayip bir şey daha oldu. Geçen aylarda Eski Foça’daydım. Yeni açılan bir küçük oteli kitabım için ziyaret ettim. (Lola 38. Acayip sevimli bir otel. Denizin hemen dibi. Dekorasyon uçuk. Lola38.com) Otelin sahibi Bahri Bey araştırmacı biri. Eski bir Rum evi tamam ama kiminmiş diye soruşturuyor. Tepesindeki arma dikkatini çekiyor. Denizci bir aileninmiş ev. O zamanın zengini. İzmir metropoliti de sık sık gelirmiş ziyaretlerine.

     Bahri Bey “Şimdi Beyrut’ta metropolitin ailesi. Madem gidiyorsunuz bulsanıza onun oğlunu” dedi. “Bir müzikholü varmış.”

     İyi de hangi vakitte? İnternette okudum falan ama kim nasıl bulacak orayı?

     Şimdi şansa bakın: Beyrut’un dillere destan gece hayatını büyük bir zevkle (Selahattin Duman’ın deyimiyle) “teftiş” ederken Metropolit’in torununun “Müzikhol”üne götürülmeyelim mi?

     İnanılmaz bir şey! Ataları İzmir’li olan Michel Elefteriades, Beyrut’ta tam da bizim “Maksim Gazinosu” tadında acayip bir yer yapmış. Gece boyunca en az yirmi başka türde müzik yapan grup sahneye çıkıyor, en fazla 5 şarkı söyleyip iniyor. Herkes manyaklar gibi eğleniyor.

     Fakat esas ilgimi çeken bu değil. Esas ilgimi çeken Michel Elefteriades’in kurduğu “Nowhereistan” ülkesi. “Hiçbiryeristan” yani.

     …………………………………

     Gazete Vatan – 27.09.2010, Pazartesi