18.11.2010 / Sanem Altan - CHP ile BDP Bizi Kandırıyor mu Yoksa?

     ………………………………………..

     Ahmet Kaya’nın çakmağı...

     Geçtiğimiz salı Ahmet Kaya’nın onuncu ölüm yıldönümüydü.

     Gençliğimden beri Ahmet Kaya dinlerim.

     Birşey bildiğimden değil, o sesi sevdiğimden, o sözlere inandığımdan.

     Onuncu yıl olunca Ahmet Kaya’nın öldüğü, nedense etrafı bir “Ahmet Kaya ile barışma” havası sardı.

     Her yerde Ahmet Kaya öyküleri, Ahmet Kaya anıları. Hak eden de anlatıyor yalan söyleyen de... Kızıyorum buna, tuhaf bir öfkeye tutuluyorum.

     Yaşadığı günlerde ona ‘ihanet’ edenler şimdi onun ölüsü üzerinden bize ‘ihanet’ ediyorlar.

     Neyse ben de bir Ahmet Kaya anımı anlatmak istiyorum, çevremde olanlara aldırmadan.

     2003 yılında doğum günüme gelirken, gazeteci Ayşe Önal çok sevineceğimi bildiği ama daha önce hiç tanımadığım bir arkadaşını da getirmişti.

     Gülten Kaya...

     Gülten Hanım’la sadece bir kez karşılaşmıştım o ana kadar.

     “Star Televizyonu”nda Ufuk Güldemir’le haber merkezinde çalışırken, o gecenin ardından ilk röportajı yapmıştım.

     Kızgın, yenik ama dik duran bir hali vardı.

     Ve ondan sonraki yıllar hep merak etmiştim Gülten Hanım’ı, “Neler yaşadı acaba?” diye.

     Doğum günümde birden karşıma çıkınca çok sevinmiştim. Uzun uzun Ahmet Kaya’dan bahsedip, şarkılarını dinlemiştik.

     Sevmiştik birbirmizi hızlıca.

     O yüzden daha sonra tekrar görüştük.

     Bize geldi bir gece, yemek yedik beraber. Gelirken yanında, küçük bir hediye getirmişti.

     Verirken şöyle söyledi: “Bu Ahmet’in son anına kadar kullandığı çakmak, senin olmasını istiyorum.”

     Çok heyecanlanmıştım. Ağlamıştım hatırlıyorum. Gülten Hanım’ın bu sıcak, bu zarif dostluğu beni etkilemişti.

     O çakmak hala bende ve bugünlerde kızdıkça, O’nunla bir sigara daha yakıyorum.

     Gazete Vatan - 18.11.2010, Perşembe