09.09.2011 / Zafer Yümlü - Ot
Hatırlar mısınız?
Bedava yaşıyoruz demişti Orhan Veli. Hava bedava, su bedava.
Doğru.
Kendi de bedavadan öldü zaten. Belediye çukurunda.
İnsan hayatının sudan ucuz sayıldığı İstanbul’da.
Peki bu hayata anlam katmak için ne yapıyoruz? Ne kadar çaba harcıyoruz sizce?
Hemen hemen her sokakta bir kahvehane var. İnsanların en değerli varlıkları olan zamanı öldürdükleri, kumar oynayıp başka kişilerin özel hayatları, diziler veya futbol maçları hakkında saatlerce konuştukları.
Ne kazandırıyor bize ya da neler kaybettiriyor?
Akıl almaz bir hızla ilerleyen teknolojinin esiri bir tüketim toplumu durumundayız. Bilgisayarı kullanmak yerine bilgisayarların insanları kullandığı anti sosyal bir yaşam.
Peki, teknoloji bu kadar ileri değilken nasıl yaşıyorduk biz? Cep telefonu yokken ulaşamıyor muyduk sevdiklerimize? Chat yapmadan konuşamıyor muydu insanlar?
Komşular toplanıp sinemaya giderdi TV yokken. Sokaklarda saatlerce, özgürce oyun oynardı çocuklar. Sek sek oynar, ip atlarlardı. Elbiseleri çamur, toz, toprak olsa da hepsi mutlu ve sağlıklıydı. “Playstation” yoktu. Belki iletişim bu kadar kolay değildi ama gece yarısı da kimse sizi telefonda rahatsız etmiyordu.
Bayram ziyaretleri aileleri birleştiren bir fırsattı. İnsanlar birbirinden kaçmak yerine beraber olmak için fırsat yaratmaya çalışırdı. Pazar kahvaltıları, kovboy filmleri ve “Pazar Konserleri” vardı.
Arkadaşlık, komşuluk değerliydi.
Farkında mısınız ne kadar tek düze bir yaşantıya batmışız farkında olmadan?
Birbirimizden uzaklaşmışız. İş-ev, ev-iş.
Ot gibi yaşıyoruz. Ot gibi yaşayıp üretmediğimizden, ürettiklerimizi de paylaşmadığımızdan ot gibi eziliyoruz hayat karşısında. Toplumu ezen ot yemekten şişmiş filler ve gözünü hırs bürümüş vahşi hayvanlar da cabası işin.
Atatürk bu ülkede yaşayan herkesin köylüsünden şehirlisine kadar medeni birer “Efendi” olmasını istemişti oysa. Ezilen değil. Ezen de değil. Topluma yararlı fertler olmasını istemişti.
Ot değil!
09.09.2011, Cuma - İzmir
