28.06.2009 / Tuna Kiremitçi - İlahların Ölümü

     Elvis Presley’in öldüğü günü hatırlamıyorum...

     Janis Joplin, Jimi Hendrix ve Jim Morrison’un ölümlerini de... O zamanlar hafızama kaydedemeyecek kadar ufaktım...

     John Lennon vurulduğu zaman, 68 kuşağıyla övünen babamın üzüldüğünü hatırlıyorum. Yine de “Imagine”i ilk dinleyişim, hele hele anlayışım yıllar sonrasına rastlar.

     Koskoca Lennon sadece uzun saçlı, garip gözlüklü bir adamdı çocuk gözümde...

     Aklımda annemin Ayhan Işık öldüğü zaman ağladığı kalmış... Tanımadığı birisi için niye gözyaşı döktüğüne uzun zaman ermemişti aklım.

     Ta ki Freddie Mercury’nin haberi bir Kasım günü gelene kadar. “Love Of My Life” ile büyümüş kızkardeşim o gün okula gitmeyi reddetmişti.

     Sonra Kurt Cobain, sonra Barış Manço, Zeki Müren, Kemal Sunal...

     Hepsinin ortak noktası, toplumsal hafızamıza kazınmış ilahların da genç yaşta ölebildiğini bize gösterip hayatın kırılganlığını hatırlatmış olmaları...

     Tıpkı önceki gün ölen Michael Jackson’un ha tırlattığı gibi...

***

     Frederic Beigbeder, bir romanında, öldü sanılan bütün pop ilahlarının bir arada, huzur içinde yaşadıkları bir adanın hayalini kurar...

     Aslında ölmemiştir hiçbiri... Yaşlı başlı halleriyle, sakin sakin yaşamaktadırlar... Şöhret belasının ve her türlü tantananın uzağında...

     Ak saçlı bir James Dean bastonlu Marilyn Monroe ile kağıt oynamakta, işitme cihazı takan Elvis saçları dökülmüş Lennon’la eski günleri yadedmektedir...

     Meğer hepimizi kandırıp yeni ve tasasız bir huzurevi hayatına başlamışlardır orada...

     Umarım o ada gerçekten vardır.

     Umarım magazin basını tarafından yıllardır mahvedilen Michael da oradaki yerini almıştır.

     Şimdi adada acemi çaylaklar gibi dolaşarak yeni mekanına ve arkadaşlarına alışmaya çalışıyordur.

     Hiç değilse “Say Say Say” için bile bunu hak ediyor bence...

     Tuna Kiremitçi - Vatan Gazetesi / 28.06.2009, Pazar