14.05.2012 / İclal Aydın - Çocuklarını Yalnız Büyüten Babalar...

     …………………………………

     İnsanın kendi acısını durmaksızın kendine anlatmaktan yorulduğu bir an gelir...

     İşte o suskunluk anında yaşadığımız şehrin uğultuları içinde bir inleme sesi duyduğunuz vakit siz de merak edip aramaz mısınız nereden geliyor bu ses diye? Bu keşmekeşin, bu araba, vapur, rüzgar, klakson, siren, ezan, inşaat, uçak, motor, çığlık, çekiç, matkap, küfür, tezahürat sesleri içinde kim inliyor acı içinde diye irkilmez, bütün bu kalabalığa rağmen duyabildiğiniz bu sesin peşine düşmez misiniz?

     Azıcık kalbi olan herkes düşer...

     * * *

     Bir gece, bir yerde, neresi olduğunun pek önemi yok...

     Müziğin sesi o kadar yüksekti ki...

     O yüksek volüm içinde kendini duyurmak için bağıran insanların ortasında boş bulduğumuz bir köşeye oturmuştuk...

     Gecenin hayli geç bir vaktiydi...

     Etrafımızdaki bütün o yüksek sese rağmen o neredeyse fısıldayarak konuşuyordu ve şaşılacak bir şey ama ben O’nu duyuyordum...

     “ (...) O yüzden çok ağlamam ben... Çok da anlamam yaşını başını almış insanların cenazelerde ağlamasını. Babam bir daha evlenmedi.” dedi.

     Az ağlayanların gözlerine oturan kırmızı, çok kederli gelir bana.

     Babasının onları annesiz büyütüşünü anlatıyordu. “Anneler Günü”nü neden hiç sevmediğini...

     ……………………………………

     Gazete Vatan - 14.05.2012, Pazartesi