Tüm Yollar (Evren Uğurbaş)

     Güneşin doğuşu bir Mart gününe rastlamıştı bu sefer ve öyle parlaktı ki belki de ilk defa gözlerim kamaşıyordu.

     Ben kendimi kaptırdım o parlaklığa bir Mart günü. Hiçbir üzüntü kalmamıştı benden yana... Öyle güzel, öyle erişilmezdi ki. Gözlerim daha önce hiç böyle bir şeyle karşılaşmamıştı. Kimi zaman gözlerimin oyunu olduğunu düşünsem de yanı başımdaydı tam karşımda alaylı bir şekilde gülüyordu.

     Galibiyetinin haklı sevincini yaşıyordu belki de...

     Kazanmıştı...

     Ben ilk defa kaybetmenin verdiği buruk bir gülümsemeyle ona doğru yürümek evet o sensin demek istedim...

     Ve o anda bütün dünyam olmuştu bana gülüşü...

     Gülerken gözlerinde beliren ışık böylesi ancak rüyalarda derdim her zaman ama gerçekti. Tüm çıplaklığıyla karşımdaydı. Sanki O da yıkıktı üzgündü bir şeylere. Kalbi acıyordu belki de. Oyuncağını kaybetmiş bir çocuk gibi huzursuzdu Mart’ın dondurucu soğuğunda.

     Kendimi sıcak yaz akşamlarının tatlı esintisiyle O’nun müziğine bıraktım. Daha önce adı duyulmamış belki de keşfedilmemiş bir müzik aletini keşfetmiştim. Fonda ayrılık şarkısının çalabileceğini hiç düşünmeden.

     Yavaştı müzik hüznü anlatıyordu... Biraz da beni...

     Beni çeken belki de şarkıdaki hüzündü. Gözlerini anlatıyordu her baktığımda. Peki ama O’nun neyi vardı, yalnız mıydı benim gibi? Yoksa sevilip bekleniyor muydu bir yerlerde?

     Dakikaların bile önemi olduğu bu hayatta onu beklemek beklentilerin özlemlerin en güzeliydi... Bekleyenler için...

     12`si olduğunda Şubatın sanırım kaybettiğimi anladım derken hayattan güneşin doğmasını beklemekten bile utandığım bir anda O artık hayatımdaydı... Anlamıştı ışıksız kalamayacağımı ve gelmişti dünyamı aydınlatmaya ve anladım ki bekleyeni yokmuş sonu olmayan bir yolda kaybolmuş... Bulamamış yolunu... 

     Çıkmaz sokakta bana rastlamıştı. Öğrenmek için yolun sonunu bilmeden, sonu olmadığını, çıkmaz sokakta olduğunu...

     Ve Tüm Yolların Bana Çıktığını...

     Alaturka Online Sitesinden Alınmıştır. 13.02.2009