Yaşam Öyküsü
1898’de İstanbul’da doğan Faruk Nafiz Çamlıbel tıp öğrenimini yarıda bırakıp bir süre gazetecilikle uğraştıktan sonra, 1922–1946 arasında Kayseri, Ankara ve İstanbul’da edebiyat öğretmenliği yaptı. 1946’dan 27 Mayıs 1960’a kadar “Demokrat Parti”den İstanbul milletvekili olarak “Türkiye Büyük Millet Meclisi”nde bulundu. 27 Mayıs’ta tutuklanıp Yassıada’ya gönderildiyse de on altı ay sonra aklanarak serbest bırakıldı. Faruk Nafiz Çamlıbel yalın ve içtenlikli bir dil kullanarak aruz ölçüsüyle yazdığı ilk şiirlerini 1918’de “Şarkın Sultanları”, 1919’da “Gönülden Gönüle” adlı kitaplarında topladı. Sonralarıysa aruz ölçüsünden uzaklaşarak hece ölçüsünü benimsedi ve şiirlerinde hecenin özellikle 7+7 kalıbına bir ses zenginliği kazandırdı. Bu dönemde bir “memleket edebiyatı” yaratmak isteğiyle Anadolu insanının aşkını (Han Duvarları), eski sevdaları (Çoban Çeşmesi) dile getiren şiirler yazdı; gerçek sanatın Anadolu’ya yönelmesi gerektiğini (Başka sanat bilmeyiz karşımızda dururken / Söylenmemiş bir masal gibi Anadolu’muz / Arkadaş biz bu yolda türküler tuttururken / Sana uğurlar olsun ayrılıyor yolumuz) ortaya koymak başlıca kaygılarından biri oldu. Faruk Nafiz Çamlıbel şiirin yanı sıra, yurt ve ulus sevgisini işlediği “Akın” (1932), toplumsal gerçeklere yöneldiği “Canavar” (1925) gibi oyunlar da yazdı. “Hecenin Beş Şairi”nden biri olan Faruk Nafiz Çamlıbel, Akdeniz gezisine çıktığı Samsun gemisinde Kaş–Fethiye arasındayken 8 Kasım 1973’te öldü.
