05.04.2014 / Barbaros Şansal - Eğitimde Terör, Kim Verecek Erör?

     Eğitime karşı şiddet olaylarının incelendiği ve 2009-20013 arasında yapılan çalışma, insan hakları örgütleri, yardım kuruluşları ve “Birleşmiş Milletler Kurumları” tarafından ortaklaşa yapıldı. Bu çalışmaya göre öğretmen olarak görev yapmanın en zor olduğu ülke, ülkemize de kokainin geldiği Kolombiya. Öğrenci olmanın en zor olduğu yer ise öğrencilerin asker olmaya zorlandığı; Ajda, Sertap ve Nihat Doğan’ın sakız ve gofretle açlık gidermeye çalıştığı Somali. Suriye’deki, iktidarımızın körüklediği kargaşada da, Halep ve Şam’da üniversitelere saldırılar tam gaz devam ediyor.

     Dünya çapında yapılan araştırmalara göre son yıllarda ünivesitelere ve okullara 10 binin üzerinde saldırı düzenlendi. Bunlara Pakistan, Kolombiya, Somali, Suriye gibi ülkelerde eğitim personelinin ve öğrencilerinin öldürülmesi, okul binalarının bombalanması ve kundaklanması gibi saldırılar da dahil.

     Afyon sakızının, İran üzerinden Doğu Anadolu’ya geldiği Pakistan’da, kız öğrenci Malala Yusufzai’nin 2012’de Taliban güçleri tarafından vurulması meseleyi dünya gündemine taşımıştı... Ayrıca petrol derdine Nijer’den bölünmüş Nijerya’nın kuzeydoğusunda yatılı bir okula düzenlenen saldırıda 29 erkek çocuğu öldürülmüştü... Ve saldırının sahibi Batı tipi eğitime karşı çıkan “Boko Haram” örgütü olmuştu. Öğrencilerin gözleri önünde öldürülen 30 öğretmen ise nasılsa unutulmuştu. Sahi, “THY Kargo” o bölgeye de mi silah taşımıştı? Yoksa “MNG Kargo”nun gece yarısı Çorlu’dan kalkan uçakları Almaata’ya insani yardım mı?

     Oysa Harp Okulumuzdan mezun Pervez Müşerref, mahkeme önündeyken, en çok saldırı düzenlenen yerin Pakistan olması ne kadar da manidar değil mi? Hele Amerikan Kabala mensubu pop şarkıcılarının Kolombiya’da, 140 öğretmenin cinayete kurban gittiği günlerde müzik kanallarındaki timsah gözyaşları? Demet, Gülben falan da destek veriyor mu?

     Aslında eğitime saldırılar, bir hükümet sembolünün altını oymak ya da siyasi, dini ve ideolojik mesaj vermek veya başka bir toplumu terörize etmek gibi başka amaçların aracı olarak kullanılabiliyor. “Bologna Yasaları” dayatması ile öğrenciyi en keriz ve yağlı müşteri yapan 2 yıllık kursların adı “Meslek Yüksek Okulu” diye yutturuluyor. Kuyruk sıkışınca da, kısık sesli boş çığlıklar; öğrencileri dershanelere yollamayın, “Milli Eğitim” cumartesi, pazar ücretsiz kurs verecek salvolarını havada uçuşturuyor. Türkçe olimpiyatlarında sarmaş dolaş olanlar, öküz ölüp ortaklık bitince boşanma davasını bile takmıyor. Ebru’nun avukatı devreye giriyor.

     ***

     Geçen yıl Birmanya’da, bir Hindu milliyetçi grup, Müslüman okulunun öğrencilerine saldırmış ve onlarca çocuk öldürülmüştü. Beyin göçüne neden oluyor diye de Irak’ta 2010’da güvenlik eskortu eşliğinde Hıristiyan öğrencileri üniversitelerine taşıyan konvoy bomba yüklü araçla hedef alınmıştı. Aslında eğitime yönelik şiddetin etkileri bu şiddete maruz kalan bireylerin de ötesinde hissediliyor.

     Üniversite hocalarını ve öğrencileri terörize etmenin, bir ekonominin araştırma kapasitesini yok edeceği ve yetenekli gençlerin ülke dışına kaçmasını tetikleyebileceği uyarısı yaygınlaşıyor. Şiddet tehditi ile akademik hayatın gerekliliklerinden entellektüel merak ve ifade özgürlüğünün altının oyulduğu bu durumun da otosansürü ya da daha güvenli diğer ülkelere beyin göçünü beraberinde getirdiği gerçeği suratımıza bir tokat gibi patlıyor.

     Türkiye, bu raporların içinde nedense çok küçük sisli bir paragrafda yer almış. Oysa, bu yıl “1. Dünya Savaşı”nın yıldönümüymüş. Ve Cemil Çiçek bu konuyla kimsenin ilgilenmediğinden dert yanıyormuş. Bak sen! Oysa vatandaş o hale geldi ki, bırakın dünya savaşlarını, ekmek paralarının peşinde koşmaktan ve paydaş yandaş arası afyonlanmaktan geçmişle ilgilenecek kimse kalmıyor. “Misak-ı Milli” ve “Misak-ı Maarif” bir yana Ercüment Erbay’ın “Çocuk Hakları” kitabını bu hükümete bir kez daha okutturmak gerekiyor.

     Gazete Vatan - 05.04.2014, Cumartesi