Ayser Vançin - Unutulmaz İnsan, Unutulmayan Notalar...

     Celal Akatlar’ın Ardından…

     Bu yaz bazen hoş, bazen üzüntülü anlarla geldi geçti yine.

     Celal Ağabey’i İstanbul’da olduğum zamanlar kısa aralıklarla da olsa görüyor ve hiç bıkıp usanmadığımız “müzik” ve de ikimizin hayatında büyük yeri olan, aşk derecesinde sevdiğimiz “obuva” konusunda tartışmalar yapıyorduk.

     Ağustos ortalarıydı, yine hatırını sormak için telefonla aramama rağmen bulamadım bu kez O’nu ve iki gün sonra müzik çevrelerinde büyük üstadımız ve hocamızın geride o okyanus denli derin yorumlarını anılarda bırakarak artık bizi terk ettiğini duydum. XX.ci asrın sonuydu sanki o an…

     Evet, Atatürk Türkiye’sinin zor şartlarla ama mükemmel yetiştirdiği ender değerlerden biriydi Celal ağabeyimiz. O yalnız eşsiz bir obuvacı değil, piyanist ve hatta besteciydi. Ayrıca çok güzel fotoğrafta çekerdi. Genç kuşaklara ışık tutan, ışık dolu bir kişilikti.

     Şayet bu gün besteci olarak obuvam ve piyanoyla bestelerimi tanıtabiliyorsam, obuva aşkının yanısıra bu müzik aşkına bilinç altında da olsa, O’nun ışıklı yolunu izleyerek tutuldum sanıyorum.

     “İstanbul Devlet Senfoni Orkestrası” eşliğinde iki obuva için Fiorillo’nun konçertosunu çaldığımız konserde, birinci obuva’yı benim çalmamı israrla bana kabul ettirmesini unutamam hiç.

     Celal Akatlar dopdolu sanatçı kişiliğinin yanısıra büyük bir insandı her şeyden önce… Herkesin “ağabey”i idi, her yardıma ihtiyacı olana elini uzatırdı. Bizlere ve birçok meslektaşıma bıkıp usanmadan obuva kamışları yapar ve bundan hiç şikayet etmezdi. Yardım etmek O’nun için doğaldı çünkü.

     Celal ağabey gitti, artık o şahane notaları çalamayacak, ama kalplerde yığın yığın hoş anılar bırakarak gitti. Geride kalan sevgili ve değerli eşi “Semra” ablamıza ve tüm ailesine baş sağlığı, yeni kuşak obuvacılarımıza ise “obuva”yı O’nun kadar severek çalmalarını diliyorum.

     Bize verdiklerin için kalpten teşekkürler. Nur içinde yat Celal ağabey!

      11 Eylül 2006