01.07.1963 / Andrés Segovia - Madrid Yolunda, Delikanlılık Çağımda
Çehre züğürdü yolcu, daha çok bir tabuta benziyen gitar kutusunu göstererek sordu:
- “Şu kutunun içinde götürdüğünüz yoksa bir çocuk ölüsü mü?”
- “Korkmayın” diye karşılık verdim gülerek, “Korkmayın, bir gitar. Onu gerçek biçimini saklıyan bir kutuda bulundurmayı yeğ tutuyorum.”
Genç kadın küçük, ak dişlerini göstererek:
- “Ne garip” diye itiraz etti, “böylesine şen bir çalgıyı bir cenaze kutusuna kapamak!”
- “Benim gitarım öteki kardeşleri kadar neşeli değil; daha doğrusu neşesi daha sakin ve daha samimi. Dansçıları ve ırlayıcıları eşlemediği gibi flamenko müziği ve jota’lar için de aranmıyor. Başka bir söyleyişle, onu yaygın havalar için değil, tabir caizse sanatlı müzik için kullanıyorum.”
Gür kaşlı adam daha da aşağıgörücü bir bakışla:
- “Anlaşıldığına göre siz incelikli yaveler çalanlardan birisiniz” diye bağladı sözü, “Şarapsız ve kadınsız, danssız ve ırlamasız bir gitar neye yarar?”
- “Üç esaslı neden yüzünden insanlar gitarı benimsemişlerdir” dedim. “Bir kere başka hiçbir telli çalgı ırlamanın temeli olan, ona eşlik eden ve onu süsleyen, üstelik tarla işçisinin hantal parmaklarıyla bile çıkarabileceği basit armonileri veremez. İkincisi hafiftir. Dünyanın yuvarlaklığını ayakları altında duyan İspanya askeri gitarı yanında götürmüş, onu dünyanın en uzak köşelerinde oraların havasına alıştırmıştır. Üçüncüsü: Sesi tabii olarak hüzünlüdür. Orgun her renk takımına (register’ine) uğraşıla-didinile yapay olarak verilen tınıya benzemez. Gözlerinizin rengi nasıl sizin bir parçanızsa bu hüzün de gitarın bir parçasıdır. İnsanların ruhunda derinden yankır ve onlara gitarı arkadaş edindirir. İşte bu yüzden bu güzel çalgıyı salt folklora, dans ile ırlamanın eşlenmesine hasretmek doğru olmaz.”
Çevirenler: Nihal Şenkal - Gültekin Oransay
____________________________________
Aylık olarak yayınlanan “Opus Dergisi”nin 1. Yıl 10. Sayı ile Temmuz 1963 tarihinde basılan nüshasının 5. sayfasından alınmıştır.
