01.12.1989 / Kemal Sündür - Yine de Unutulmayacak

     Herkes gibi Cemal Reşid Rey de seveni ve sevmeyeni olan bir besteci. Beğenenler “adını” bir konser salonuna verdi. Beğenmeyenlerin neler yaptığını ise birlikte gördük. Aslında bu olay bize O’nun toplumu ve “dinleyiciyi” gözeten iki ayrı yönünün kaderini vurguladı.

     Daha açık söylemek gerekirse, Cemal Reşid Rey bilinen, bilinmeyen 100’ü aşkın eseriyle “ciddi müzik” bestecisi olarak artık “Yok”tur. Bundan sonra da bu türde hükümet zoru olmadan hatırlanması zor.

     Ancak günümüz Türkiye’sinde ayni tür’ü seçen her bestecinin, hepimizin kaderi bu. Kimse fazlasını ummasın.

     Şimdi durup düşünelim:

     İstanbul’daki bir salona O’nun adı neden verildi?

     “Fatih Senfonik Şiiri”ni ya da “Üsküdar Çeşitlemeleri”ni yazdığı için mi?

     Hayır.

     “Çelebi Operası” ya da “Enstantaneler”i yazdığı için mi?

     Hayır.

     Ayrıca bunların tümünün İstanbul’la ilgili olduğu kimin umurunda? Hatta, onca ciddi eser yanında operetler ve revüler yazması kimin umurunda? Tek bir neden var:

     “Lüküs Hayat” adlı operet o çarpıcı müziğiyle altı yıldır “Şehir Tiyatroları”nda kapalı gişe oynuyor, hepsi bu.

     Ama;

     Silah zoru olmadan oynuyor.

     Notaları kaybedilmeden oynuyor.

     “El yazıları okunmuyor” denmeden oynuyor.

     Meydanları süsleyen konser afişlerinde adı unutulmadan oynuyor. Kısacası müziği sevildiği ve beğenildiği için oynuyor.

     Daha bin yıl da oynar…

     Yarın ne belediye başkanını kimse hatırlar, ne onu, ne bunu. Hepsi unutulur gider bir tek Cemal Reşid Rey adı yaşar.

     Çünki bir tek O “gönül rızasıyla çalınan ve dinlenen” müzik yazabildi, bir de “Türk Kapriçyosu”nun bestecisi.

     Gerisi?.. Gerisi bizde besteci olmanın kaderini paylaşır vesselam.

     ___________________________

     Aylık olarak yayınlanan “Orkestra Müzik Dergisi”nin 20. Yıl, 196. sayı ile Aralık 1989 tarihinde basılan sayısının 9-11. sayfalarından alınmıştır.