Les Brown - DJ Olmak İstiyorum
Bir gün Bay Washington’a bir DJ olmak istediğimi söyledim.
- “Les Brown” dedi, “hayatta kayda değer bir şey yapabilmek istiyorsan aç olmak zorundasın!”
Böylece kendimi geliştimek için uğraşmaya koyuldum. Bay Washington bana:
- “DJ olabilmen için her gün pratik yapmanı istiyorum” dedi. Ben de:
- “Fakat şu an işsizim” dedim.
- “Fark etmez” dedi. “Bir fırsatın olup da hazırlıksız yakalanmaktansa fırsata henüz sahip olmadan hazırlıklı olmak daha iyidir.”
Artık her gün kendimi geliştirmek için çaba harcıyordum. Kendimi geliştirmeye çalışırken ‘MBWA’de ‘DJ’liğe başvurdum. Milton Butterball isimli bir adama gittim.
- “Nasılsınız? DJ olarak işe girmek istiyorum” dedim.
- “Hiç yayın tecrüben var mı?” dedi.
- “Hayır, yok” dedim ben de...
- “Gazetecilik geçmişin var mı peki?” dedi.
- “Hayır, yok” dedim.
- “Hiç uygun iş yok bizde” dedi.
- “Peki” dedim ve Bay Washington’a geri döndüm. O’na anlattığımda:
- “Bunu kişisel olarak alma” dedi.
- “Kimi insanlar o kadar olumsuzdur ki, bir ‘Evet’ demeden önce bin defa ‘Hayır’ derler. Tekrar git O’na!”
Ben de tekrar gittim.
- “Nasılsınız. Ben Les Brown” dedim.
- “İsmini biliyorum, ne istiyorsun?” diye sordu.
- “DJ olarak iş imkanınız var mı?” dedim.
- “Dün sana hiç iş yok demedim mi?” dedi.
- “Belki birileri işten atılmıştır efendim” dedim.
- “Kimse kovulmadı, şimdi çık git buradan” dedi bana...
Ertesi gün geri geldim yine:
- “Merhaba Bay Butterball, nasılsınız?” dedim.
- “Peki şimdi ne istiyorsun yahu?” diye gürledi.
- “İş imkanınız var mı, öğrenmek istiyorum” dedim.
- “İki gündür sana iş yok demiyor muyum ben?” dedi.
- “Evet efendim, ama belki biri hastalanmış veya ölmüştür” dedim.
- “Kimseye öyle bir şey olmadı, bir daha geri gelme” diyerek beni tekrar kovdu.
Ertesi gün O’nu hiç tanımıyormuşum gibi geri geldim.
- “Merhaba Bay Butterball, nasılsınız?” dedim O’na...
Bana öfkeyle baktı ve:
- “Git bana bir kahve getir!” dedi.
- “Peki efendim” dedim O’na.
O’na kahvesini getirdikten sonra yemeklerini de getirdim. Kontrol odalarındaki DJ’lere de yemek götürüyordum ve onlar benden çıkmamı isteyene dek odaları terk etmedim.
Sonraları, kasabaya gelen ünlüleri almam için bana güvendiler. “Four Taps”, “Temptations”, Diana Ross ve “Supremes” gibi ünlülerdi bunlar. DJ’lerin uzun Cadillac’larıyla onları “Miami Kumsalı” boyunca gezdirirdim. Ehliyetim yoktu, ama ben varmış gibi sürerdim.
Sonra bir gün, bir Cumartesi öğleden sonra, radyodaydım ve Rock adında bir DJ de yayında içiyordu. Oradaki tek kişi de bendim, kontrol odasından O’na bakıyordum. İleri geri yürüyüp duruyordum. Genç, hazır ve açtım!
- “İç Rock, iç!” diyordum.
İsteseydi O’na biraz daha içki bile getirebilirdim. Birdenbire telefon çaldı, arayan müdürdü. Telefonu açtım.
- “Les, ben Klain” dedi.
- “Biliyorum” dedim.
- “Rock programı bitiremeyecek” dedi.
- “Biliyorum” dedim.
- “Diğer DJ’lere telefon eder misin?” dedi.
- “Evet efendim” dedim O’na. Telefonu kapattım ve:
- “Bu adam beni deli mi sanıyor ne?” dedim kendi kendime...
Annemi ve kız arkadaşımı aradım.
- “Radyoyu açın, az sonra yayımdayım” dedim. 20 dakika kadar bekledim. Müdürü geri aradım ve:
- “Kimseyi bulamadım” dedim O’na.
- “Genç adam, içeride nasıl çalışıldığını biliyor musun?” dedi.
- “Evet” dedim.
- “Git ve içeriye otur o zaman” dedi.
- “Peki efendim” dedim ben de... Kontrol panelinin oraya geçmek için sabırsızlanıyordum. “Fingertips” isminde eski bir Steve Wonder şarkısı koydum. Oturdum ve:
- “İşte bu ben, LB-3P: plak patlatan patronum ben” diye anons yaptım.
- “Benden öncesi de yoktu, sonrası da yok! İşte bu yüzden tekim ben. Sertifikalı, kaliteli reggae’nin verdiği tatmin işimdir benim!” diye haykırdım.
- “Bana iyi bakın, sizin aşk adamınızım ben!” dedim.
Öyle açtım ki!
