02.02.2013 / Oyuncu Olmasaydım İçimde Bir Şey Patlardı

     “Kayıp Şehir”in Zeynep’i Şebnem Hassanisoughi, kendini sürekli etrafında ve içinde olan biteni çözmeye çalışan biri olarak tanımlarken, “Oyun oynama isteğim geçmiyor, büyümek istemiyorum” diyor.

     İran asıllı Şebnem Hassanisoughi’nin oyunculukta son durağı, izleyiciyi zaman geçtikçe yakalayan “Kayıp Şehir” dizisi. Beyoğlu’nun arka sokaklarında geçen ve birbirinden farklı dünyaların insanlarının anlatıldığı dizide, genç oyuncu imkansız aşkını evliliğe dönüştüren, ancak bocalamaları bitmeyen Zeynep’i canlandırıyor. Hassanisoughi ile “Kayıp Şehir”i, oyunculuk deneyimini ve sosyal medyanın bize ne yaptığını konuştuk.

     Oyunculuk

     İlk Rolüyle Ödül Aldı

     “Geriye Kalan” filmindeki rolüyle “12. Uluslararası İzmir Film Festivali”nde “En İyi Kadın Oyuncu” ödülü alan Şebnem, oyunculuğa 14 yaşında başladığı tiyatro kursuyla adım atmış. “Aslında oyuncu olmak isteğiyle yapmadım, o zamanlar ressam olmak istiyordum. Kursum üç aylıktı ama kopamayınca iki yıl devam ettim. Sonra da konservatuvar sınavına girip kazandım. İlk işim uzun metraj bir filmdi, ‘Geriye Kalan’, ilk ödülümün bu filmle gelmesi çok mutluluk verici.” Oyunculuktaki artısını ise şöyle tanımlıyor; “Çalışmayı çok seviyorum. Canlandırdığım karakteri kendi bedenimde ve zihnimde anlamak istiyorum. Onun için kendimi O’na bırakmak ve kurcalamak hoşuma gidiyor.”

     Delilik

     “İnsanları ve Kendimi İzlemeyi Seviyorum”

     “Oyun oynama isteği çok insani bir istek ve hepimizde var. Ama ben ömrümü buna vereceğim diyecek kadar oyun oynamayı sevmez herkes. Oyun oynama isteği ölmeyen, ölmemesi için sürekli antrenman yaptığın, zorlu bir çalışmaya hevesle gitmeye yöneltebilecek bir şey. İnsanları izliyorum, kendimi izliyorum, ne olup bittiğine bakmayı seviyorum. Bu kişisel olarak benim psikolojimi doğrudan etkileyen bir şey değil. Oyuncu olmasaydım, enerjim fazla gelirdi. İçimde bir şey patlardı diye düşünüyorum. İçimde başka bir şeye dönüşmek isteyen o hisle nasıl başa çıkardım bilemiyorum. Kısa süre oynamadığım zaman onu hissediyorum ve hemen bir role bürünmek istiyorum.”

     Kayıp Şehir

     “Ben Zeynep Olsam, Açık Açık Konuşurum”

     “Kayıp Şehir bana gelen en güzel senaryolardan biriydi, olmasını çok istedim ve oldu. Aslında sadece rol değil, proje olarak çok heyecanlandım. Sanırım bu dizideki hangi rol olursa olsun oynamak isterdim. Çok sağlam bir hikayesi ve etkileyici diyalogları var. Zeynep’in hayatıyla ilgili de çalışılabilecek çok fazla anekdot vardı. Zeynep dürüstçe seven bir kadın... Aşkı için her şeyi göze alabiliyor, kendi çıkarını düşünmüyor, onun peşinden gidebiliyor . Cesur bir kadın olduğunu düşünüyorum. Ama hayatın gerçekleriyle O’nun istekleri çarpışıyor. Başa çıkamadığı bir şeyler olunca, işin içinden çıkmak için bir takım yalanlar söylüyor. Sanırım benim O’ndan ayrıldığım nokta o olurdu. Ben o yanlış adımları atmak yerine açık açık konuşmayı, derdim neyse açık açık söylemeyi ve onu birlikte çözmeyi tercih ederdim.”

     “Arka Sokaklarda Mutluyuz”

     Oyuncu Beyoğlu’nun arka sokaklarında çekilen “Kayıp Şehir” dizisi nedeniyle o bölgenin artık semtleri olduğunu söylüyor. “Kahvemiz, bakkalımız var orada. O mahalle ile birlikte yaşıyoruz, insanlarla sürekli iç içeyiz. Nasıl olduğunu bilmediğim bir şekilde hepimiz çok güzel anlaştık ve çok uyuştuk.”

     Güçlü Kadınların Şehri

     “Kayıp Şehir’in kadınları güçlü... Televizyonda çok da görmeye alışık olmadığımız türde kadınlar. Anneannelerimiz, annelerimiz çok güçlü ve kudretli. Toplum içinde belki iktidarsız konumdalar ama toplumun gidişatında çok fazla rolleri var. Kayıp Şehir’deki kadınlara dizilerde sıkça rastlamıyoruz. Çünkü belli kalıpların içine sıkıştırılıyor kadınlar.”

     Büyümek

     “27 Yaşındayım, Büyümek İstemiyorum”

     “Şu anda 27 yaşındayım. Büyüdüğümü düşünmüyorum, daha doğrusu büyümek istemiyorum. Hayatımda neler değişiyor?.. Tabii ki bir şeyler azalıyor. Ben yaş almayı çoğu kişinin aksine çoğalmak gibi değil de eksilmek gibi görüyorum. Özgürlük azalıyor galiba. Toplum denilen bir şeyin bilinci gelmeye başlıyor. Keyif verici kısmı ise tabii ki çok daha derinleşiyorsun ve bir takım şeylerde yetkinleşiyorsun.”

     Aşk

     “Akıl Devreye Girince Sonu Hüsran Oluyor”

     “Aşk benim için sevgilinle birlikteyken de kendin olabilmek, birlikte eğlenebilmek, konuşabilmek. Bir anda çok fazla heyecanlı hareketli ve keyifliyken bir başka anda çok çekingen sakin olabiliyorum. Aşkta aklı devreye sokmadığın ya da kendi peşinden gitmediğin zaman daha çoğalıyorsun ve daha güzel bir şey oluşuyor galiba. Çünkü araya akıl girince tasarlamaya başlıyorsun. Kafanda tasarladığın şey de gerçek olmadığı ve olamayacağı için sonu hüsran oluyor galiba.”

     Sosyal Medya

     “İnsanın Mükemmel Yalnızlığını Engelliyor”

     “Zorla ‘Twitter’ hesabı açtırdılar bana, ama şimdi açıyorum ve yazıyorum. ‘Aaa niye yazdım ben’ diye düşünüyorum. Şuursuzca bir şey gibi bazen. Çok yalnız kalıyorsun aslında, ama hiç yalnız değilmişsin gibi. İnsanın o çok mükemmel olan yalnız kalma hissini engelleyen bir şey. Yalnız kaldığında, canın sıkıldığında açıp bilmem kaç bin insanla bir anda karşılaşabileceğini biliyorsun. Bir şey yazdığın zaman en azından 100 insanın seni göreceğini biliyorsun. Ben seninle kavga etsem ve sana bir şey söyleyemesem, senin arkandan üçüncü tekil şahıslı bir cümle yazıp kendi içimi rahatlatabiliyorum. Aslında senin yüzüne hiçbir şey söylememiş, sorunu çözmemiş oluyorum. Sosyal medya bazen böyle bir temsili hayat yaratıyor aslında. Yaşamak değil ama temsil ettiğin görüntünün çok önemli olduğu tuhaf bir alan. Olumsuz manada bir ilkellik. Çok ileri bir teknoloji ama çok ilkel bir yöne çekiyor bizi. Kediler köpekler bizden çok daha iletişim kuruyorlar. Biz artık frekanslara ve dalgalara muhtaç kaldık gibi. Birini hatırlamamız gerektiğinde adını ‘Google’a yazıyoruz.”

     Gazete Vatan - 02.02.2013, Cumartesi (Söyleşi: Pınar Tarcan, Fotoğraf: Barış Acarlı)